delfin111

Występowanie

Delfiny podbiły wszystkie oceany, chociaż niektóre gatunki żyją tylko na określonym obszarze.Np. delfin Hektora żyje w pobliżu nowozelandzkich wybrzeży i tonim który zamieszkuje wody u wybrzeży Afryki Południowej. Oba gatunki należą do rodzaju Cephalorhynchus, którego dalsze dwa gatunki występują na ograniczonym obszarze w pobliżu wybrzeży Ameryki Pld. Delfin chilijski występuje tylko u zachodnich wybrzeży Chile aż po Przylądek Horn, delfin czarnogłowy u wybrzeży chilijskich i argentyńskich oraz wokół Wysp Falklandzkich i Herguelen. Delfiny innych gatunków są znacznie szerzej rozprzestrzenione. Delfina butlonosego i delfina zwyczajnego spotyka się wokół całej kuli ziemskiej, na pełnym morzu i w pobliżu wybrzeży wszystkich kontynentów poza obszarami polarnymi. Kilka czynników może wpływać na zasięg występowania tych zębowców. Najważniejsze są temperatura, głębokość wody, zawartość soli i struktura powierzchni dna morskiego oraz występowanie zwierząt służących jako pokarm.
Delfiny gatunków żyjących u wybrzeży docierają nawet do wód słodkich. Należące do rodziny delfinowatych delfin mały i delfin długonosy, także delfin krótkogłowy, który przebywa w lagunach i ujściach rzek Azji Południowej, i czasami wędruje w górę rzek. Inne, np. delfin skośnozęby i białonosy, zadomowiły się na pełnym morzu. Delfiny butlonose zaś żyją zarówno w strefie przybrzeżnej jak i na oceanie.
Również w rzekach żyją delfiny słodkowodne
Delfiny niektórych gatunków słodkowodnych żyją wyłącznie w wodach słodkich. Prawdopodobnie wywodzą się one od delfinów morskich. Ich skóra nie wykazuje specjalnego przystosowania do szybkiego pływania i jest zrogowaciała. Delfin gangesowy i delfin indyjski występują w rzekach południowej Azji. Delfin amazoński w Amazonce i Orinoko, a delfin mały na obszarze i u ujścia rzeki La Piata. Najbardziej zagrożonym i najrzadszym waleniem jest chiński delfin rzeczny. W rzece Jangcy pozostało najwyżej 300 zwierząt tego gatunku. Wszystkie delfiny słodkowodne mają bardzo długi dziób, liczne małe zęby i odżywiają się przede wszystkim rybami. Mają uwstecznione oczy, raczej bezużyteczne w mętnej wodzie. Zamiast nimi posługują się włosami czuciowymi na dziobie. Gdy zdobycz poruszy włosy, zostaje schwytana. Oczy delfina gangesowego są prawie niewidoczne. Ponieważ zwierzęta co najwyżej mogą rozróżniać jasność i ciemność ich lokacja ultradźwiękowa jest szczególnie dobrze rozwinięta: Poza tym orientują się za pomocą zmysłu dotyku - pływają na boku i obmacują dno płetwą.

Morskie ssaki, między nimi także delfiny, przepływają w ciągu roku znaczne odległości. Delfiny niektórych gatunków zmieniają miejsce pobytu, zależnie od pory roku i od tego dokąd wędrują zwierzęta, którymi delfiny się odżywiają. Stada ryb ciągną tam, gdzie jest obfitość ich pożywienia - planktonu, którego rozwój z kolei zależy od temperatury otoczenia. W ten sposób łańcuch pokarmowy i pory roku wpływają na wędrówki delfinów. W lecie grindwale tropią zdobycz u wybrzeży nowofunlandzkich, gdzie w tym czasie masowo występują mątwy. W zimie zaś myśliwi ciągną na głębokie wody, ogrzane przez Golfsztrom, aby żywić się innym pokarmem. Żyjący u wybrzeży Ameryki Pld. delfin amazoński nie wędruje daleko, prawdopodobnie jednak zmienia wody słone na słodkie wody zalewające równiny w porze deszczowej. W miesiącach suchych, gdy rzeki opadają, wraca z powrotem do morza.
Od temperatury morza nie tylko zależy liczebność zdobyczy delfinów, ale wpływa ona także decydująco na ich dobre samo poczucie. Podczas gdy delfin wysmukły (Stenella attenuata) woli morza ciepłe, delfin białonosy i delfin krzyżowaty żyją w zimnych regionach Ziemi. Delfiny niektórych gatunków; jak np. delfiny butlonose, czują się jak u siebie w domu, zarówno w wodach ciepłych jak i zimnych, i w związku z tym są szeroko rozprzestrzenione.
Zmiany temperatury na jakimś obszarze mogą przez długi czas wywierać wpływ na występowanie delfinów. Delftny szare, które na początku XX w. licznie występowały w Zatoce Monterey u kalifornijskich wybrzeży, zniknęły nagle z tego obszaru w latach osiemdziesiątych. Żeby wyjaśnić ten fenomen naukowcy przeanalizowali zapis temperatury z wody ostatnich 100 lat. Okazało się, że obecność delfinów zależała mniej od podaży pokarmu, a bardziej od temperatury wody. Niezwykłe ocieplenie wody przyciągnęło dużą liczbę zwierząt do zatoki.
Delfiny butlonose, po raz pierwszy zaobserwowano w zatoce Monterey w latach 1982-1983, gdy woda mocno ogrzała się. Fachowcy przypuszczają, że to nie wzrost temperatury zwabił delfiny, lecz stada ryb, które w czasie swych wędrówek dostały się do zatoki. Od tego czasu w zatoce Monterey osiedliła się populacja delfina butlonosego.